Wnioski, druki i wzory do pobrania. Wniosek o wydanie odpisu można pobrać TUTAJ. Wzór wniosku o wydanie odpisu można pobrać TUTAJ. Wniosek o wydanie zaświadczenia o stanie cywilnym można pobrać TUTAJ. Wzór wniosku o wydanie zaświadczenia o stanie cywilnym można pobrać TUTAJ. Wniosek na sprostowanie / uzupełnienie aktu stanu

Publikujemy do pobrania formularze uzasadnień w sprawach karnych: WZÓR FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI, W TYM WYROKU NAKAZOWEGO (UK 1) - Plik word Załącznik nr 1 – Uzasadnienie – formularz UK 1, WZÓR FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI – WYROKU WYDANEGO W POSTĘPOWANIU, O KTÓRYM MOWA W ROZDZIALE 58 USTAWY Z DNIA 6 CZERWCA 1997 R. – KODEKS POSTĘPOWANIA KARNEGO (UWO) - Plik word Załącznik nr 2 – Uzasadnienie – formularz UWO, WZÓR FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU PIERWSZEJ INSTANCJI – WYROKU ŁĄCZNEGO (UWŁ) - Plik word Załącznik nr 3 – Uzasadnienie – formularz UWŁ, WZÓR FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO (UK 2) - Plik word Załącznik nr 4 – Uzasadnienie – formularz UK 2, WZÓR ZAŁĄCZNIKA DO FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU SĄDU ODWOŁAWCZEGO - Plik word Załącznik nr 5 – Załącznik do formularza UK 2, WZÓR FORMULARZA UZASADNIENIA WYROKU WYDANEGO W POSTĘPOWANIU O WZNOWIENIE POSTĘPOWANIA (UWP) - Plik word Załącznik nr 6 – Uzasadnienie – formularz UWP. Na stronie : opublikowane są pliki instalacyjne do systemu ZEUS, umożliwiającego edycję powyższych formularzy w wersji elektronicznej. Tytuł Wersja Dane zmiany / publikacji Formularze uzasadnień w sprawach karnych 13:22 Andrzej Niedziałek Aby uzyskać archiwalną wersję należy skontaktować się z Redakcją BIP

Gotowy wzór do wypełnienia. Opis dokumentu: Wniosek o wydanie odpisu aktu małżeństwa -dokument, w którym osoba (wnioskodawca) zwraca się z prośbą do Kierownika właściwego Urzędu Stanu Cywilnego o wydanie odpisu aktu stanu cywilnego - aktu urodzenia. Z ksiąg stanu cywilnego wydaje się: odpisy zupełne i skrócone aktów stanu

Wniosek o sporządzenie i doręczenie uzasadnienia wyroku złożony w dniu jego ogłoszenia, lecz przed dokonaniem ogłoszenia, jest nieskuteczny (uchwała Sądu Najwyższego z 24.05.2017 r., III CZP 18/17). Wniosek o doręczenie wyroku wraz z uzasadnieniem podlega opłacie (100 zł – art. 25 b ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach

Wniosek o nadanie klauzuli wykonalności oraz wydanie odpisu wyroku zaopatrzonego w klauzulę podlega opłacie w kwocie 20 zł. Jeżeli jednak o klauzulę występuje strona wszczynająca proces, zgodnie z art. 77a ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych nie jest obciążona opłatą – jednak dotyczy to wyłącznie pierwszego wniosku.

CYTAT(buziaczek123 @ 18:44) Ale jaki artykuł zabrania tego. Mój mąż miał wyrok łączny wydany, a potem odwołał się do apelacyjnego bo adwokat twierdził, że mało mu zbili, a w apelacyjnym cofneli i odrzucili z pośpiechu nieopaczenie inaczej pytanie- czy można coś zrobić aby wyrok wyrok łączny był na niekorzyść- było to oczywiste, że nie może. Od wyroku łącznego jak od każdego wyroku można złożyć apelację. Być może sąd apelacyjny uznał, że są jakieś przeszkody do wydania wyroku łącznego lub zachodzi okoliczność aby rozłączyć wyroki- ja nie znam akt sprawy. Inaczej sąd odwoławczy pozosawiłby wyrok łączy w mocy o ile był od łagodniejszy niż wyroki przed połączenie. Tutaj trzeba zapytać się adwokata, który zna dokładnie sprawę. Zawsze można ponownie połączyć wyroki. WZÓR Miejscowość, data Imię, nazwisko i adres wnioskodawcy Sąd Rejonowy w Dębicy Wydział II Karny WNIOSEK O WYDANIE WYROKU ŁĄCZNEGO Wnoszę o wydanie wyroku łącznego w następujących sprawach: Wyrok Sądu Wyrok Sądu Wyrok Sądu (podać nazwę sądu) z dnia (data wydania wyroku) sygn. akt (podać sygnaturę akt) (ONA29)Mam pytanie, czy w Trybunale Konstytucyjnym znajdę wydania ponownego wyroku łącznego? kto wie proszę o szybciutką nie znajdę, to gdzie są informacje dotyczące w jakich okolicznościach można się jeszcze raz starać o :-) ;-) ;-) ;-)POSTANOWIENIE Z DNIA 4 LISTOPADA 2003 R. V KK 233/03 Brak warunków do wydania wyroku łącznego, w rozumieniu art. 572 to nie tylko brak przesłanek materialnoprawnych określonych art. 85 niezbędnych do orzeczenia kary łącznej, lecz również sytuacja, w któ-rej wydanie wyroku łącznego byłoby możliwe po rozwiązaniu wcześniej orzeczonej kary łącznej, ale zastosowanie połączenia innych niż poprzed-nio kar nie byłoby dla skazanego korzystniejsze. Przewodniczący: sędzia SN H. Gradzik (sprawozdawca). Sędziowie SN: A. Siuchniński, SA J. Żywolewska-Ławniczak del. do SN. Prokurator Prokuratury Krajowej: S. Szustakiewicz. Sąd Najwyższy w sprawie Marcina G., o wydanie wyroku łącznego, po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 4 listopada 2003 r., kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego od postanowienia Sądu Rejonowego w J. z dnia 18 listopada 2002 r. o d d a l i ł kasację (...) U Z A S A D N I E N I E Marcin G. złożył do Sądu Rejonowego w J. wniosek o wydanie wyro-ku łącznego, obejmującego skazania orzeczone wobec niego w następują-cych wyrokach: 1) Sądu Rejonowego w J. z dnia 30 października 2000 r. za przestępstwo z art. 280 § 1 popełnione w dniu 31 maja 2000 r. - na kary 2 lat po-zbawienia wolności i 50 stawek dziennych grzywny; 2) Sądu Rejonowego w J. z dnia 3 lipca 2001 r., którym wymierzono mu łączną karę 3 lat pozbawienia wolności w rezultacie skazania: a) za ciąg przestępstw popełnionych w okresie od sierpnia 1999 r. do września 2000 r., kwalifikowanych z art. 13 § 1 w zw. z art. 282 i art. 91 § 1 - na karę 3 lat pozbawienia wolności; za ciąg przestępstw popełnionych w okresie od dnia 4 do dnia 7 stycznia 2001 r., kwalifikowanych z art. 275 § 1 i 276 w zw. z art. 11 § 2 i art. 81 § - na karę 1 roku pozbawienia wolności; c) za przestępstwo z art. 278 § 1 popełnione w dniu 9 stycznia 2001 r. - na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy w J., postanowieniem z dnia 18 listopada 2002 r., na podstawie art. 572 umorzył postępowanie w przedmiocie wydania wyroku łącznego. W uzasadnieniu postanowienia stwierdzono, że zacho-dzą, co prawda, warunki do wydania wyroku łącznego obejmującego ska-zanie wyrokiem w sprawie z 2000 r. i skazanie w sprawie z 2001 r.,za ciąg przestępstw popełnionych w okresie od sierpnia 1999 r. do września 2000 r., lecz przyjęcie wskazanego połączenia w wyroku łącznym nie poprawiło-by sytuacji skazanego. Sąd Rejonowy uznał bowiem, że w wyniku takiego połączenia skazań, kara łączna za oba przestępstwa nie powinna być niż-sza niż 4 lata pozbawienia wolności. Połączenie dwóch pozostałych ska-zań dałoby z kolei łączną karę roku pozbawienia wolności, nawet przy za-stosowaniu pełnej absorpcji. Wymiar obu kar łącznych nie byłby zatem w sumie niższy od kar orzeczonych w prawomocnych wyrokach. Marcin G. nie zaskarżył postanowienia o umorzeniu postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego. Uprawomocniło się ono w postę-powaniu pierwszoinstancyjnym. Od tego prawomocnego postanowienia Prokurator Generalny wniósł kasację w trybie art. 521 Zarzucił rażące i mające wpływ na treść orzeczenia, naruszenie przepisu art. 572 polegające na umorzeniu, w oparciu o tenże przepis, postępowania o wydanie wyroku łącznego, mi-mo iż istniały warunki do wydania takiego wyroku. W uzasadnieniu utrzy-mywał, że stanowisko wyrażone przez Sąd Rejonowy jest oczywiście błęd-ne, gdyż istnieje zasadnicza sprzeczność pomiędzy stwierdzeniem, że za-chodzą przesłanki do wydania wyroku łącznego a powołaniem art. 572 jako podstawy prawnej zapadłego rozstrzygnięcia. Przepis ten na-kazuje bowiem umorzenie postępowania jedynie w razie ,,braku warunków do wydania wyroku łącznego". W konkluzji Prokurator Generalny wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w J. Sąd Najwyższy zważył, co następuje: Istotnie, w myśl art. 572 sąd wydaje postanowienie o umorze-niu postępowania w przedmiocie wyroku łącznego tylko wtedy, gdy nie ma warunków do wydania wyroku łącznego. Podejmując taką decyzję proce-sową Sąd Rejonowy stwierdził, jak wyżej podniesiono, że w odniesieniu do dwóch, spośród czterech przestępstw, objętych wnioskiem skazanego o wydanie wyroku łącznego, zachodzi zbieg realny spełniający przesłanki określone w art. 85 Uznał zarazem, że nie przesądza to jeszcze o po-winności uwzględnienia wniosku o wydanie wyroku łącznego. Analizując sytuację Marcina G., ukształtowaną wcześniej treścią dwóch skazujących go wyroków, Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że połączenie wyro-kiem łącznym skazań za przestępstwa, o których mowa, nie leżałoby w in-teresie skazanego i dlatego właśnie nie ma warunków do wydania takiego wyroku. Autor kasacji zakwestionował przyjęte w zaskarżonym orzeczeniu ro-zumienie ,,braku warunków" do wydania wyroku łącznego. Skarżący wyklu-czył możliwość uznania, że warunki te nie zachodzą, gdy przestępstwa, za które skazano sprawcę na kary tego samego rodzaju, pozostają w zbiegu realnym spełniającym wymogi z art. 85 Tym samym utożsamił on wa-runki materialnoprawne niezbędne do orzeczenia kary łącznej (art. 85 z warunkami wydania wyroku łącznego w postępowaniu prowadzonym po uprawomocnieniu się wyroków, którymi orzeczono kary mające podlegać łączeniu. Z tak prezentowanym w kasacji stanowiskiem nie można się zgodzić. Jest wprawdzie oczywiste, że stwierdzenie przesłanek z art. 85 obligu-je sąd do wymierzenia kary łącznej (ewentualnie kar łącznych) w razie równoczesnego prowadzenia postępowania karnego dotyczącego dwóch lub więcej przestępstw. Jeśli jednak skazania za poszczególne przestęp-stwa orzeczone zostały różnymi wyrokami, a przesłanki materialnoprawne z art. 85 nie odnoszą się do skazań za wszystkie przestępstwa osą-dzone w toczących się nierównocześnie postępowaniach karnych, wów-czas kwestia warunków do wydania wyroku łącznego może okazać się zło-żona. Dotyczy to wypadków, gdy w jednym z prawomocnych wyroków orzeczono już karę łączną. Wtedy uwzględnienie wniosku o objęcie wyro-kiem łącznym kary za przestępstwo ze skazania innym wyrokiem może na-stąpić nie tylko po rozwiązaniu orzeczonej wcześniej kary łącznej, ale tak-że, w razie braku możliwości łączenia wszystkich kar - przez zastosowanie połączenia kar na bazie innego zbiegu przestępstw, alternatywnego wobec zbiegu, który był podstawą orzeczonej wcześniej kary łącznej. Taka wła-śnie konfiguracja skazań wystąpiła w niniejszej sprawie. Doszło do konku-rencji możliwych z punktu widzenia przesłanek materialnoprawnych połą-czeń, kar prawomocnie wymierzonych za cztery przestępstwa. Wybór wła-ściwego połączenia należał do sądu rozpoznającego wniosek o wydanie wyroku łącznego, a rezultatem miało być wydanie wyroku łącznego albo odstąpienie od jego wydania - równoznaczne z pozostawieniem orzeczo-nego wcześniej połączenia. W piśmiennictwie i orzecznictwie wyrażany jest konsekwentnie po-gląd, że kryterium wyboru właściwego połączenia kar w wyroku łącznym powinno zawsze wiązać się z interesem procesowym skazanego (Z. Go-styński. red. KPK. Komentarz, Warszawa 1998, t. II, s. 823; J. Grajewski, L. Paprzycki, M. Płachta: KPK. Komentarz, Kraków 2003, t. II, s. 420, P. Hofmański (red.) KPK. Komentarz, Warszawa 1999, t. II, s. 975). Wyraża się ono w tym, że orzeczenie kary łącznej (także w wyroku łącznym), nie może pociągać skutków mniej korzystnych od tych, jakie pociągałoby dla skazanego oddzielne wykonanie kar wymierzonych za poszczególne prze-stępstwa. Normatywna podstawa orzekania kary łącznej z uwzględnieniem tej zasady zawiera się w uregulowaniach zamieszczonych w art. 86 Przenosząc je (niezwiększanie dolegliwości ponad sumę kar wymierzonych odrębnie) odpowiednio na grunt postępowania w przedmiocie wydania wy-roku łącznego należy przyjąć, że gdy wydano dwa wyroki skazujące, a w jednym z nich orzeczono karę łączną, to rozwiązanie tej kary i wydanie wy-roku łącznego z zastosowaniem innego połączenia kar (na bazie innego zbiegu przestępstw), wtedy tylko powinno nastąpić, gdy wyrok łączny stwo-rzy skazanemu korzystniejszą sytuację, niż w wypadku odrębnego wyko-nania wyroków (por. wyrok SN z dnia 31 sierpnia 1971 r., V KRN 322/71, OSNPG 1972, z. 1, poz. 5). Taki właśnie kierunek orzekania został zachowany w postępowaniu, które toczyło się przed Sądem Rejonowym w J., z wniosku Marcina G. o wydanie wyroku łącznego. Po stwierdzeniu, że alternatywne połączenie kar w wyroku łącznym nie poprawiłoby sytuacji skazanego, gdyż w nowym układzie kar łącznych ich suma nie uległaby zmianie, sąd ten uznał, że nie ma warunków do wydania wyroku łącznego i umorzył postępowanie w tej kwestii, wskazując na art. 572 jako podstawę procesową tego roz-strzygnięcia. Autor kasacji nie zakwestionował wprost, że w postępowaniu przed Sądem Rejonowym należało odstąpić od połączenia kar wymierzonych wy-rokami objętymi wnioskiem. Podważał tylko podstawę i formę procesową rozstrzygnięcia. W jego przekonaniu tylko brak materialnoprawnych warun-ków orzeczenia kary łącznej, określonych w art. 85 uzasadniałby umo-rzenie postępowania w trybie art. 572 Nie wskazał jednak skarżący jaką formę procesową w zaistniałej sytuacji powinno przybrać rozstrzygnię-cie odmawiające wydania wyroku łącznego, ani też - w którym przepisie znajdowałoby ono swoją podstawę. Trzeba w związku z tym zauważyć, że w przepisach Rozdziału 59 Kodeksu postępowania karnego, normujących postępowanie co do wyroku łącznego, ustawodawca nie wprowadził spe-cjalnej formy zakończenia postępowania, właściwej dla sytuacji, gdy nie dochodzi do wydania takiego wyroku z powodu odrzucenia niekorzystnego dla skazanego, alternatywnego wobec wcześniej zastosowanego, połącze-nia kar. Jedyną w tym postępowaniu formą rozstrzygnięcia innego, niż wy-danie wyroku łącznego, jest umorzenie postępowania z powodu braku wa-runków do jego wydania. Wbrew zatem założeniu, uzasadniającemu zarzut kasacji, brak wa-runków do wydania wyroku łącznego, w rozumieniu art. 572 to nie tylko brak przesłanek materialnoprawnych określonych art. 85 nie-zbędnych do orzeczenia kary łącznej, lecz również sytuacja, w której wy-danie wyroku łącznego byłoby możliwe po rozwiązaniu wcześniej orzeczo-nej kary łącznej, ale zastosowanie połączenia innych niż poprzednio kar, nie byłoby dla skazanego korzystniejsze. Zawarta w art. 572 formuła określająca przesłankę umorzenia postępowania ma szerszy od sugero-wanego w kasacji zakres, obejmujący wszelkie przyczyny, dla których wy-rok łączny nie może być wydany. Jedną z nich są uwarunkowania zaistnia-łe w niniejszej sprawie, przemawiające za odrzuceniem alternatywnego wobec już zastosowanego, połączenia kar. Dochodząc do konkluzji, że wydanie wyroku łącznego wymagałoby rozwiązania wcześniej orzeczonej kary łącznej, a konkurencyjne połączenie kar nie byłoby dla skazanego ko-rzystniejsze, Sąd Rejonowy podjął trafną proceduralnie decyzję o umorze-niu postępowania na podstawie art. 572 Zupełnie inną natomiast kwestią jest, czy ocena co do korzystności konkurencyjnego połączenia była merytorycznie słuszna. Podlegałoby to kontroli w postępowaniu odwoławczym, do którego jednak nie doszło, gdyż skazany nie zaskarżył postanowienia o umorzeniu postępowania. Rozwa-żania co do trafności tej oceny wychodziłyby nie tylko poza zakres zaskar-żenia ale i poza ustawowe ramy postępowania kasacyjnego. Reasumując należy stwierdzić, że zarzut kasacji okazał się nieza-sadny, gdyż oparty został na zawężonej wykładni zakresu normowania uję-tego w przepisie art. 572 Wobec powyższego Sąd Najwyższy oddalił kasację (art. 537 § 1 Z DNIA 14 LUTEGO 2007 R. II KK 381/06 W układzie procesowym, w którym sąd uprawniony do wydania wy-roku łącznego rozważał możliwość orzeczenia kary łącznej za przestęp-stwa popełnione w warunkach temporalnych, określonych w art. 85 (a więc pozwalających na wymierzenie kary łącznej) i połączył - węzłem kary łącznej - kary wymierzone za niektóre z tych przestępstw, zaś odmówił po-łączenia kar wymierzonych za inne przestępstwa pozostające w zbiegu re-alnym, co znalazło wyraz w częściowym umorzeniu postępowania na pod-stawie art. 572 nie dochodzi do naruszenia zasady ne bis in idem także w sytuacji, gdy wymierzona kara łączna obejmuje skazania jedynie za te przestępstwa, które zostały już objęte wyrokiem łącznym uprzednio wydanym. W takiej sytuacji procesowej przedmiotem rozważań, a następ-nie przedmiotem rozstrzygnięcia sądu nie była ta sama kwestia, która zo-stała już uprzednio prawomocnie rozstrzygnięta. Przewodniczący: sędzia SN S. Zabłocki (sprawozdawca). Sędziowie SN: R. Sądej, A. Tomczyk. Prokurator Prokuratury Krajowej: A. Pogorzelski. Sąd Najwyższy w sprawie Dariusza R., w przedmiocie wyroku łącz-nego, po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie w dniu 14 lutego 2007 r., kasacji, wniesionej na podstawie art. 521 przez Prokuratora Ge-neralnego na niekorzyść skazanego, od wyroku łącznego Sądu Rejonowe-go w G. z dnia 30 maja 2006 r., p o s t a n o w i ł oddalić kasację (...). U Z A S A D N I E N I E Wyrokiem łącznym z dnia 30 maja 2006 r., Sąd Rejonowy w G. po-łączył kary pozbawienia wolności wymierzone Dariuszowi R. następującymi wyrokami: 1. Sądu Rejonowego w G. z dnia 17 października 2002 r., którym za przestępstwo z art. 178a § 1 Dariusz R. skazany został na karę 4 mie-sięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata, a której to kary wykonanie zarządzono po-stanowieniem Sądu Rejonowego w G. z dnia 20 kwietnia 2004 r. 2. Sądu Rejonowego w M. z dnia 27 października 2003 r., którym za przestępstwo z art. 13 § 1 w zw. z art. 282 i art. 191 § 2 w zw. z art. 11 § 2 Dariusz R. skazany został na karę 2 lat i 6 miesięcy po-zbawienia wolności. Łącząc powyższe kary, Sąd Rejonowy w G. orzekł wobec Dariusza R. karę 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, zaliczając na jej poczet okres rzeczywistego pozbawienia wolności oraz ustalając datę początkową biegu kary łącznej pozbawienia wolności. W tym samym wyroku, w jego kolejnym punkcie, Sąd Rejonowy w G. rozstrzygnął o umorzeniu postępo-wania w przedmiocie wydania wyroku łącznego - ,,obejmującego sprawę opisaną w punkcie III SR w G.", podając jako podstawę prawną tej decyzji procesowej art. 572 Należy w tym miejscu wskazać, że owa ,,sprawa opisana w pkt III" zakończona została wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 20 maja 2005 r., którym za dwa przestępstwa z art. 279 § 1 Dariusz R. skazany zo-stał na kary po roku pozbawienia wolności oraz karę łączną 2 lat pozba-wienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres pró-by wynoszący 5 lat, przy czym oba powyższe występki popełnione zostały przezeń zanim zapadł pierwszy, nieprawomocny wyrok skazujący za prze-stępstwa objęte wyrokami : Sądu Rejonowego w G. z dnia 17 października 2002 r., oraz Sądu Rejonowego w M. z dnia 27 października 2003 r., a więc w warunkach temporalnych, które - zgodnie z treścią art. 85 - nie stały na przeszkodzie objęcia także i skazań za nie węzłem kary łącznej. Powyższy wyrok łączny nie został zaskarżony apelacją przez żadną ze stron i uprawomocnił się w dniu 13 czerwca 2006 r. Kasację od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w G. wniósł przed upływem 6 miesięcy od daty jego uprawomocnienia się (warunki art. 524 § 3 zachowane) - na podstawie art. 521 - Prokurator Generalny, zaskarżając to orzeczenie na niekorzyść oskarżonego i zarzucając roz-strzygnięciu ,,rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie przepisów prawa procesowego, a mianowicie art. 17 § 1 pkt. 7 pole-gające na wydaniu wyroku łącznego obejmującego skazania na mocy wy-roków jednostkowych, które zostały już objęte prawomocnym wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w M. z dnia 11 kwietnia 2006 r. - co stanowi bezwzględną przyczynę uchylenia orzeczenia, przewidzianą w art. 439 § 1 pkt. 8 Wskazując na powyższe, skarżący wniósł o ,,uchylenie za-skarżonego wyroku i umorzenie postępowania w przedmiocie jego wyda-nia". W uzasadnieniu skargi kasacyjnej, Prokurator Generalny wyraził po-gląd, że negatywna przesłanka procesowa w postaci rei iudicatae może wystąpić w procesie karnym nie tylko przy orzekaniu w przedmiocie odpo-wiedzialności za popełniony czyn, ale także w odniesieniu do wydania wy-roku łącznego. Na rozprawie kasacyjnej reprezentujący Prokuratora Generalnego prokurator Prokuratury Krajowej poparł zarzut skargi kasacyjnej, modyfiku-jąc jednak jej wniosek w ten sposób, że postulował, aby Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok łączny w jego punkcie pierwszym i w tym zakresie umorzył postępowanie. Rozpoznając niniejszą kasację, w granicach określonych treścią przepisu art. 536 Sąd Najwyższy zważył, co następuje. Skarga kasacyjna wniesiona na niekorzyść oskarżonego nie jest za-sadna, albowiem nie można podzielić zarzutu, który został w niej sformuło-wany. W specyficznym układzie procesowym, jaki powstał w wyniku wza-jemnego przekazywania sobie akt przez sądy orzekające, nie jest słuszne twierdzenie, że w sprawie tej doszło do naruszenia zakazu ne bis in idem, a w konsekwencji, iż zaskarżony wyrok dotknięty jest uchybieniem zalicza-nym do bezwzględnych przyczyn odwoławczych. Zanim jednak Sąd Najwyższy ustosunkuje się do tego problemu cen-tralnego, kilka zdań poświęcić należy wnioskom końcowym formułowanym przez urząd oskarżyciela publicznego, tak w skardze kasacyjnej, jak i na sali rozpraw sądu kasacyjnego. Gdyby nawet założyć zasadność zarzutu zgłoszonego w skardze, poważne wątpliwości budziły wnioski co do propo-nowanych orzeczeń następczych, jakie miałyby zapaść po ewentualnym uchyleniu zaskarżonego wyroku łącznego, czy to w całości czy w części, na którą wskazał prokurator Prokuratury Krajowej (te ostatnie postulaty charakteryzował zresztą oczywisty brak konsekwencji: wnioskowano o uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w pkt 1 wyroku i o umorzenie postę-powania w tak sprecyzowanym zakresie, tracąc z pola widzenia to, że roz-strzygnięcie zawarte w szczególności w pkt 2 ale także i w pkt 4 oraz 5, pozostają w ścisłym związku z rozstrzygnięciem z pkt 1). W obu wariantach mowa była bowiem - raz w sposób otwarty, a raz w sposób dorozumiany - o umorzeniu postępowania w przedmiocie wydania wyroku łącznego. Przy formułowaniu takiego wniosku nie uwzględniono, jak się wydaje, implikacji związanych z treścią art. 575 § 1 zdanie po przecinku. Nie idzie tu przy tym o to, jakie znaczenie należy przydać postanowieniu, które wydał Sąd Rejonowy w M. w dniu 6 lipca 2006 r., po powzięciu wiadomości o wy-daniu przez Sąd Rejonowy w G. wyroku łącznego zaskarżonego kasacją Prokuratora Generalnego. Zawarte w tym postanowieniu stwierdzenie, że ,,wyrok łączny wydany w dniu 11 kwietnia 2006 r., stracił moc z uwagi na wydanie późniejszego wyroku łącznego w dniu 30 maja 2006 r. przez Sąd Rejonowy w G.", odczytywać bowiem należy jedynie w charakterze swo-istego ,,superfluum orzeczniczego", odwołującego się w deklaratoryjnej formie do okoliczności, która następuje z mocy samego prawa. Zgodnie bowiem z art. 575 § 1 z chwilą wydania nowego wyroku łącznego, poprzedni wyrok łączny traci moc. Dostrzegając takie uwarunkowanie, Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 2004 r., II KK 394/03 (LEX nr 126659) stwierdził, że: ,,Wyrok łączny, który utracił moc w następstwie wy-dania nowego, prawomocnego wyroku łącznego, wypada na stałe z obrotu prawnego i nie odzyskuje już mocy nawet w razie uchylenia w postępowa-niu karnym tego nowego wyroku łącznego i umorzenia postępowania w przedmiocie jego wydania". W konsekwencji takiego zapatrywania należa-łoby przyjąć, tak jak uczynił to Sąd Najwyższy w cytowanym wyżej orze-czeniu, że po uchyleniu zaskarżonego wyroku prawidłowym orzeczeniem następczym byłoby nie umorzenie postępowania ,,w tym przedmiocie", ale przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, w celu wydania na nowo wyroku łącznego obejmującego kary jednostkowe, których spojenie węzłem kary łącznej ustało, albowiem w odniesieniu do pierwszego z orzeczeń sku-tek taki nastąpił z mocy prawa po wydaniu ,,kolejnego" wyroku łącznego, zaś w odniesieniu do drugiego z orzeczeń skutek taki spowodowany byłby jego uchyleniem przez Sąd Najwyższy. Zagadnienie takiego, czy innego rodzaju orzeczenia następczego mogłoby mieć jednak znaczenie tylko w wypadku podzielenia tezy zawartej w skardze kasacyjnej, że w układzie wyżej opisanym doszło do naruszenia zasady ne bis in idem. Rozważając tę kwestię zwrócić należy uwagę na to, że układ proce-sowy, z jakim miał Sąd Najwyższy do czynienia w niniejszej sprawie, różni się w sposób zasadniczy od tego, który występował w sprawach zakończo-nych wyrokami Sądu Najwyższego: z dnia 3 października 2005 r., V KK 151/05, LEX nr 157208 oraz z dnia 18 lutego 2005 r., V KK 458/04, OSPriPr 2005, nr 9, poz. 7 oraz LEX nr 159367, do których to orzeczeń odwołuje się Prokurator Generalny w treści uzasadnienia skargi kasacyjnej. Sąd Najwyższy w składzie orzekającym w niniejszej sprawie także podziela pogląd, zawarty nie tylko w orzeczeniach cytowanych przez autora skargi kasacyjnej, ale także i w innych judykatach, że problem rzeczy osądzonej może wystąpić w procesie karnym nie tylko przy orzekaniu w przedmiocie odpowiedzialności za popełniony czyn, ale także w odniesieniu do wydania wyroku łącznego. Należy jednakże rozważyć, w jaki sposób w tej szczególnej kategorii spraw oceniać należy zachowanie tożsamości pod-miotowo-przedmiotowej, pozwalającej stwierdzić, że in concreto zachodził wyrażony w art. 17 § 1 pkt 7 bezwzględny zakaz prowadzenia postę-powań karnych, dotyczących tego samego przedmiotu procesu, w stosun-ku do tej samej osoby. Autor kasacji nie uwzględnił tego, że już w orzecze-niu powołanym przezeń w skardze, to jest w dalszej części wyroku z dnia 3 października 2005 r., V KK 151/05, stwierdzono: ,,Warunkiem zachowania wymaganej w takim wypadku tożsamości podmiotowo-przedmiotowej, poza tą samą osobą skazanego, jest to, aby równolegle prowadzone postępo-wania odnosiły się do tych samych wyroków jednostkowych, a więc orze-czeń obejmujących te same czyny tej samej osoby". Także w wyroku z dnia 17 listopada 2004 r., V KK 326/04, LEX nr 141340, w tezie drugiej, Sąd Najwyższy podkreślił, że: ,,Odpowiednie stosowanie art. 17 § 1 pkt 7 w postępowaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego decyduje o po-wstaniu ujemnej przesłanki procesowej o charakterze bezwzględnym w każdym przypadku, gdy po wydaniu prawomocnego wyroku łącznego lub postanowienia o umorzeniu postępowania w tej kwestii na podstawie art. 572 dojdzie do rozpoznania wniosku domagającego się wydania wy-roku łącznego w odniesieniu do tej samej osoby i tych samych wyroków skazujących różnych sądów". Nie ma zatem wątpliwości, że zarzut skargi kasacyjnej byłby zasadny, gdyby zarówno Sąd Rejonowy w G., jak i Sąd Rejonowy w M. rozważały w wyrokach wskazanych w części historycznej niniejszego uzasadnienia możliwość orzeczenia kary łącznej, biorąc pod uwagę dokładnie te same orzeczenia skazujące Dariusza R. Autor skargi kasacyjnej nie uwzględnił w zaprezentowanym rozumowaniu tego, że Sąd Rejonowy w M. w wyroku z dnia 11 kwietnia 2006 r. rozważał jedynie moż-liwość połączenia kar orzeczonych za czyny objęte wyrokami : Sądu Rejo-nowego w G. z dnia 17 października 2002 r. oraz Sądu Rejonowego w M. z dnia 27 października 2003 r., natomiast Sąd Rejonowy w G. w wyroku z dnia 30 maja 2006 r. rozważał możliwość połączenia kar orzeczonych dwoma powyższymi wyrokami, ale nadto także i kar wymierzonych za czy-ny objęte wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 20 maja 2005 r. Pomi-mo tego, że w sprawie nie zostało sporządzone uzasadnienie, o takim wła-śnie zakresie przedmiotowego rozpoznania sprawy świadczy szereg oko-liczności. Po pierwsze to, że gdyby owym zakresem rozważań co do za-sadności połączenia kar nie został objęty także i ów ,,dodatkowy element", to jest wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 20 maja 2005 r., wówczas sąd, który wydawał wyrok łączny powinien stwierdzić swoją niewłaściwość (zob. art. 569 § 1 Po drugie, to że nie tylko dwa wyroki, objęte wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w M., ale także i trzeci wyrok - to jest wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 20 maja 2005 r. - zostały wymienione w części wstępnej wyroku łącznego, zaskarżonego kasacją Prokuratora Ge-neralnego. Po trzecie wreszcie, charakterystyczny punkt trzeci części roz-strzygającej wyroku łącznego Sądu Rejonowego w G. z dnia 30 maja 2006 r. Rozważyć w tym miejscu wypada, jakie znaczenie należy nadać tej właśnie części wyroku łącznego zaskarżonego kasacją. Otóż, jak to już podkreślono, wszystkie skazania wymienione w części wstępnej tego wy-roku nastąpiły w takich datach, które w zestawieniu z datami popełnienia czynów stwarzały warunki do połączenia ich węzłem kary łącznej. Jeśli Sąd Rejonowy w G. podzieliłby pogląd prawny, że możliwe jest zespolenie wę-złem kary łącznej kar jednorodzajowych orzeczonych z warunkowym za-wieszeniem i bez warunkowego zawieszenia ich wykonania oraz orzecze-nie kary o charakterze bezwzględnym (które to zapatrywanie reprezentuje w piśmiennictwie np. w: red.: Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, Kraków 2004, s. 1180-1183, tamże dalsza literatura) i wymie-rzył za czyny objęte wszystkimi trzema wyrokami karę łączną w takim sa-mym rozmiarze, jaką orzekł w wyroku zaskarżonym kasacją (co teoretycz-nie - z uwagi na rozmiar kar orzeczonych za poszczególne czyny objęte łączonymi wyrokami - było możliwe), nikt zapewne nawet nie rozważałby sformułowania tezy, iż doszło do naruszenia zasady ne bis in idem, pomi-mo tego, że byłaby to także kara niższa od orzeczonej w wyroku łącznym wydanym przez Sąd Rejonowy w M., obejmującym jedynie dwa z tych wy-roków. Taka sama sytuacja zaistniałaby, gdyby sąd łącząc kary z wszyst-kich tych trzech skazań orzekł karę łączną z warunkowym zawieszeniem jej wykonania (wyrokowi takiemu można byłoby zarzucić jedynie, z uwagi na treść art. 69 § 1 i rozmiar kary orzeczonej w wyroku Sądu w M., naru-szenie prawa materialnego, ale nie bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 17 § 1 pkt 7 Sąd Rejonowy w G. podzielił zaś do-minujące w orzecznictwie Sądu Najwyższego zapatrywanie materialno-prawne, że unormowanie zawarte w art. 89 § 1 nie daje podstaw do orzeczenia wyrokiem łącznym kary pozbawienia wolności bez warunkowe-go zawieszenia jej wykonania w sytuacji, gdy łączeniu podlegają kary bez-względnego pozbawienia wolności oraz kary z warunkowym zawieszeniem ich wykonania i że, w konsekwencji, orzeczenie kary łącznej za zbiegające się przestępstwa za które wymierzono kary pozbawienia wolności bez wa-runkowego zawieszenia ich wykonania oraz kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania, możliwe jest w wypadku speł-nienia przesłanek określonych w art. 69 Tak więc, rozstrzygnięcie za-warte w punkcie trzecim wyroku łącznego zaskarżonego skargą kasacyjną Prokuratora Generalnego poprzedzone zostało analizą możliwości połą-czenia węzłem kary łącznej kar orzeczonych nie tylko wyrokami objętymi wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w M. z dnia 11 kwietnia 2006 r., ale nadto także i kary orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 20 maja 2005 r. i stanowiło procesowy wyraz wskazanego wyżej poglądu ma-terialnoprawnego oraz ocen sądu, że brak jest podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej. Podsumowując dotychczasowe rozważania podkreślić należy po pierwsze to, że nie można uzależniać wystąpienia stanu rzeczy osądzonej od tego, jaki pogląd materialnoprawny na gruncie art. 89 zaprezentuje sąd rozważający połączenie węzłem kary łącznej skazań za czyny popeł-nione w warunkach temporalnych odpowiadających wymogom art. 85 Po drugie zaś to, że uwzględniając opisane wyżej uwarunkowania nie można przyjąć, iż prowadzone przed Sądem Rejonowym w M. oraz w Są-dzie Rejonowym w G. postępowania odnosiły się ,,do tych samych wyroków jednostkowych". Warto w tym kontekście przytoczyć prawidłowe zapatrywanie Sądu Apelacyjnego w Lublinie, wyrażone w postanowieniu z dnia 28 grudnia 2005 r., II AKz 308/05, LEX nr 166034, zgodnie z którym: ,,Powaga rzeczy osądzonej (art. 17 § 1 pkt 7 w postępowaniu w przedmiocie wydania wyroku łącznego stanowi przeszkodę do wydania wyroku łącznego tylko wówczas, gdy przedmiotem takiego wcześniejszego postępowania były wszystkie tożsame wyroki, co do których zapadło prawomocne orzeczenie rozstrzygające kwestie orzeczenia kary (kar) łącznej. Jeżeli wyroki te, w różnym układzie, były przedmiotem dwóch, lub więcej, postępowań o wy-danie wyroku łącznego, ale w żadnym z tych postępowań zakresem orze-kania nie były objęte wszystkie wydane wobec skazanego wyroki, to oczy-wiste jest, że nie można mówić o istnieniu przeszkody ujętej w treści art. 17 § 1 pkt 7 Od nieco innej strony rzecz ujmując, sformułować zatem należy na-stępujący pogląd prawny: w układzie procesowym, w którym sąd upraw-niony do wydania wyroku łącznego rozważał możliwość orzeczenia kary łącznej za przestępstwa popełnione w warunkach temporalnych określo-nych w art. 85 (a więc pozwalających na wymierzenie kary łącznej) i połączył węzłem kary łącznej kary wymierzone za niektóre z tych prze-stępstw, zaś odmówił połączenia węzłem kary łącznej kar wymierzonych za inne z przestępstw pozostających w zbiegu realnym, co znalazło wyraz w zakresowym umorzeniu postępowania na podstawie art. 572 nie do-chodzi do naruszenia zasady ne bis in idem także i w tej sytuacji, gdy wy-mierzona kara łączna obejmuje skazania jedynie za te przestępstwa, które zostały już objęte wyrokiem łącznym uprzednio wydanym. W opisanej kon-figuracji procesowej nie można bowiem stwierdzić, że przedmiotem rozwa-żań, a następnie przedmiotem rozstrzygnięcia sądu była ta sama kwestia, która została już uprzednio prawomocnie rozstrzygnięta. Z podanych przyczyn kasację Prokuratora Generalnego, wniesioną na niekorzyść Dariusza R., należało oddalić, zaś wydatkami poniesionymi przez sąd, a związanymi z jej rozpoznaniem, należało obciążyć - z uwagi na treść art. 638 - Skarb Państwa.

Przepis art. 569 § 1 Kodeksu postępowania karnego stanowi, iż właściwy do wydania wyroku łącznego jest sąd, który wydał ostatni wyrok skazujący lub łączny w pierwszej instancji, orzekający kary podlegające łączeniu. Jeżeli w I instancji orzekały sądy różnego rzędu (tj. sąd rejonowy i okręgowy) – wyrok łączny wydaje

Sąd Apelacyjny w Szczecinie ul. Mickiewicza 163,71-165 Szczecin tel. 91 48 49 487,fax 91 48 49 486NIP 852-24-32-814,REGON 812734021

EL8DH.

8sq1cbp7qp.pages.dev/68

8sq1cbp7qp.pages.dev/98

8sq1cbp7qp.pages.dev/47

8sq1cbp7qp.pages.dev/34

8sq1cbp7qp.pages.dev/93

8sq1cbp7qp.pages.dev/98

8sq1cbp7qp.pages.dev/72

8sq1cbp7qp.pages.dev/82

wzór wniosku o wydanie wyroku łącznego